Τα χωνευτήρια της διαιτησίας!

Το τυπικό-θεωρητικό μέρος του δεκαπενθήμερου της εκπαίδευσης-και ενδεχομένως επιμόρφωσης-των νέων διαιτητών πέραν του ότι προκαλεί με το βραχύχρονο της διάρκειας του, δίνει παράλληλα και λαβή σχολίων με το συνοπτικό της διαδικασίας του, η οποία κάθε άλλο παρά πιστοποιεί ότι οι νεοσσοί της σφυρίχτρας θεωρούνται έτοιμοι ώστε να ξεκινήσουν να διευθύνουν αγώνες.
Επειδή από την θεωρία στην πράξη το διάστημα της πρακτικής δοκιμασίας που παρεμβάλλεται ενδέχεται να αποβεί έως και καταστρεπτικό, τόσο για το άθλημα όσο και για τους απροετοίμαστους να υπηρετήσουν το σχήμα σε επίσημες συναντήσεις, έχουμε την άποψη πως για κανέναν λόγο και με κανέναν τρόπο οι ήσσονες βαθμίδες τόσο των τοπικών όσο και του περιφερειακού πρωταθλήματος δεν θα έπρεπε να αντικαθιστούν την πειραματική φάση της πρακτικής εξάσκησης.

Ειδικότερα σε ότι αφορά το περιφερειακό πρωτάθλημα είναι αυτονόητο ότι κάθε βραχύχρονη εμπειρία του διαιτητή που προέρχεται από συναντήσεις τοπικού πρωταθλήματος είναι ανεπαρκής για να ολοκληρώσει την αντικειμενικότητα της κρίσης του.
Πόσο μάλλον, όταν ο νεότευκτος νεοσσός της σχολής διαιτησίας βρεθεί αντιμέτωπος με την δύσκολη φάση ή το κάθε απρόβλεπτο. Θα διαθέτει την ετοιμότητα της γρήγορης και σωστής απόφασης, ώστε να την αφομοιώσει και σαν εμπειρία ευθυκρισίας;
Στο σημείο αυτό είναι που πρέπει να υποπτευθούμε ότι εντοπίζεται και η αφορμή των κατά συρροή διαμαρτυριών την επ’ αύριο ενός αμφίρροπου αγώνα. Κι εδώ είναι το περίπου, κατά την κρίση μας, το οποίο πρέπει να επεξεργαστούν οι επιμελητές του θεσμού της διαιτησίας σ’ όλες τις λεπτομέρειές του.
Τα παραπάνω καταγράφονται επειδή κατά πυκνά χρονικά διαστήματα οι ίδιοι οι νέοι διαιτητές συμβαίνει να εξελίσσονται σε θύματα της δικής τους αμφιθυμίας, της οποίας οι συνέπειες (ανάλογα της γεωγραφικής διεύρυνσης ενός πρωταθλήματος) εκτός από κόστος σε χρήμα ευθύνονται και για την απώλεια μιας κατηγορίας.

Σ.Λ.