Έγραφα πριν λίγες εβδομάδες στον «Α-Τ», ότι η Ελλάδα στερείται μιας «Εθνικής Σχολής τερματοφυλάκων», με αποτέλεσμα τα επαγγελματικά μας πρωταθλήματα να κατακλύζονται αυτή την περίοδο και σ’ αυτή την άκρως νευραλγική θέση από ποδοσφαιριστές χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως και Πολωνοί, Τσέχοι, Σλοβάκοι κλπ.
Αφορμή για ν’ ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα παίρνω απ’ την παρουσίαση των Ευβοέων «πορτιέρο», που διακρίνονται αυτή την περίοδο στα διάφορα πρωταθλήματα, στο προηγούμενο φύλλο των «Ε-Σ» και στις σελίδες 12-13. Υπάρχει λοιπόν ο Θανάσης Μιχελής και βέβαια να μην ξεχνάμε και τον «ξενιτεμένο» στην «Χώρα της τουλίπας» Κώστα Λάμπρου, Νο 2 στην κατάταξη των τερματοφυλάκων για την ολλανδική Φέγενορντ. Ακόμη, ο Αλιβεριώτης Θανάσης Κατσούλης που υπερασπίζεται την εστία του Απόλλωνα Σμύρνης. Και οι δύο αποτελούν το δίδυμο τερματοφυλάκων της Εθνικής Ελπίδων!
Αφορμή για ν’ ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα παίρνω απ’ την παρουσίαση των Ευβοέων «πορτιέρο», που διακρίνονται αυτή την περίοδο στα διάφορα πρωταθλήματα, στο προηγούμενο φύλλο των «Ε-Σ» και στις σελίδες 12-13. Υπάρχει λοιπόν ο Θανάσης Μιχελής και βέβαια να μην ξεχνάμε και τον «ξενιτεμένο» στην «Χώρα της τουλίπας» Κώστα Λάμπρου, Νο 2 στην κατάταξη των τερματοφυλάκων για την ολλανδική Φέγενορντ. Ακόμη, ο Αλιβεριώτης Θανάσης Κατσούλης που υπερασπίζεται την εστία του Απόλλωνα Σμύρνης. Και οι δύο αποτελούν το δίδυμο τερματοφυλάκων της Εθνικής Ελπίδων!
Έχοντας ερευνήσει το θέμα σε βάθος δεκαετιών, δεν θα υποστήριζα με πάθος ότι η Εύβοια και ειδικότερα η Χαλκίδα υπήρξε κατά παράδοση «τροφός μεγάλων τερματοφυλάκων». Περιστασιακά ναι και όχι βέβαια με τα χαρακτηριστικά της χρονικής συνέχειας και συνάμα ποιοτικής συνέπειας.
Στην θρυλική «Ένωση» συναντάμε την περίοδο του μεσοπολέμου, μέρες του ’30 δηλαδή, αρχικά τον Μπίλλυ Βαμβακούλα, γόνο της γνωστής εμπορικής δυναστείας και λίγο αργότερα τον Απόστολο Αποστολίδη, «το Αρκούδι» όπως τον γνώριζαν οι παλιοί Χαλκιδέοι, ναυτικό στο επάγγελμα, προφανώς απ’ το προσωνύμιο θηριώδη στην όψη και στο ανάστημα. Ύστερα, προς το τέλος αυτής της δεκαετίας και μέχρι την εκπνοή της επόμενης, ο Γιάννης Μπούρικας, πολύ γνωστός και αγαπητός Χαλκιδέος, που γνώρισαν και οι νεότεροι. Ο Ολυμπιακός είχε την ίδια περίοδο τον Λεμπέση και λίγο αργότερα τον Βαγγέλη Μελισσάρη, που διετέλεσε κατά καιρούς (μεταπολεμικά) και πρόεδρος της ερυθρόλευκης ομάδας. Στην ΑΕΚ Χαλκίδας συναντάμε αρχικά τους Τρύφωνα Παπαθεοδωρίδη – Πέτρο Αμανατίδη, που έρχονται απ’ τη δεκαετία του ’20 και ύστερα τον Πρόδρομο «Ποντούχ» και τον Γιώργο Θανόπουλο. Στην Προποντίδα, στην αρχή αγωνιζόταν ο Γιάννης Οικονομίδης, ο επονομαζόμενος «Μαύρος» από το Χαλκιδόνι της Πόλης και ύστερα ο Λαμπρινός, που σχεδόν έβγαλε τη δεκαετία του ’30.
Υποτονικό το ενδιαφέρον την περίοδο της Κατοχής… Ο ποδοσφαιρικός ιστός της Χαλκίδας έχει διαλυθεί και οι ποδοσφαιριστές έχουν σκορπίσει… Η πείνα ανήμερο θεριό, πώς να συμφιλιωθείς μαζί της…; Τα κορμιά των αθλητών, που έρχονται κυρίως απ’ τη δεκαετία του ’30, λιπόσαρκα, στεγνά, αποστεωμένα. Και η ψυχή ρημαγμένη από ηθικές δυνάμεις και αρετές. Πού να βρει το κουράγιο… Η απελπισία κυριαρχεί στην ψυχοσύνθεση κάθε κατακτημένου, σαν ένα ακατανίκητο, αδηφάγο, ισοπεδωτικό συναίσθημα. Ύστερα ο Εμφύλιος με τις αδελφοκτόνες μάχες σε Γράμμο και Βίτσι…
Η δεκαετία του ’50 έχει πάντως ν’ αναδείξει σπουδαίους υπερασπιστές των ποδοσφαιρικών εστιών. Ο Γιάννης Μπούρικας αποχωρεί στις αρχές αυτής της δεκαετίας και την θέση του στην ενδεκάδα της Ένωσης παίρνει ο Κώστας Σορόπουλος, πατέρας του γνωστού δημοσιογράφου Κοσμά, που ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «Κολλητήρος». Προς το τέλος, ο επίσης εξαιρετικός «κίπερ» Μπάμπης Ανδρέου. Η Προποντίδα έχει τον Μπούνα και η ΑΕΚ τον Αλεξόπουλο και τον Ηλία Καραγιάννη, γνωστό ως «Τζιχάντ». Ο Ολυμπιακός αρχικά τον Γούλια και ύστερα τον εκπληκτικό Στέλιο Καραγιάννη που ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «Λιατίφης».
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα των περισσοτέρων εξ αυτών αναφέρονται σε βιβλίο που η εκτύπωσή του «δρομολογείται» αυτήν την περίοδο. Στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα αλλά και την ποδοσφαιρική ποιότητα των «προπατόρων» του ποδοσφαίρου μας.
Την δεκαετία του ’60 ο κορυφαίος όλων Κίμωνας Δημητρίου, με μπασκετική παιδεία και μικρή θητεία στην ΑΕΚ Αθηνών. Ένας τραυματισμός του στοίχισε ακόμη και μια καριέρα στην Εθνική. Έπαιξε μόνο δύο χρόνια στον Ολυμπιακό απ’ το ’63 έως το ’65.
Το ’70 κυριαρχεί ένας «ξένος», ο Σπύρος Κοτζαμάνης. Από ντόπιους …μέτρια πράγματα. Το ’80 ξεχωρίζουν οι Τάσος Τζοτζόκος – Βασίλης Τσώκος και το ’90 ο «εγγονός» Δημήτρης Καραγιάννης.
…Το 2000, απ’ τα μέσα του και μετά, έχει τρία πολύ μεγάλα ταλέντα: Τον Κώστα Λάμπρου, τον Θανάση Κατσούλη και τον Θανάση Μιχελή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου