«Το άθλημα των Ατάκτων» …στον Αγ. Αθανάσιο!
Ξενίζει ο τίτλος του «Α. Τ.», γιατί κυρίως αφορά μια ολιγάνθρωπη κοινωνία, μια μικροσκοπική ποδοσφαιρική γειτονιά…
Άλλωστε στην μακρόχρονη πορεία μου στην αθλητική σύνταξη, ουδέποτε είχα αναστολές, αμφιταλαντεύσεις ή υπαναχωρήσεις εξαρτώμενες απ’ το μέγεθος πραγματείας του θέματος, που θα πέρναγα στο αναγνωστικό κοινό.
Με τον «Ευβοϊκό Αθλητισμό» τη μία Κυριακή εκπρόσωπος στο «Παγκόσμιο Φεστιβάλ Επαρχιακού Τύπου» στο Νόβισαντ της ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας (Μάιος ’85) και την άλλη στο αγωνιστικό ρεπορτάζ του Α.Ο. Καμπιών με αντίπαλο τον Π.Ο. Λούτσας. Κανένα πρόβλημα! Και για όσους θα ήθελαν να εκφράσουν την όποια ειρωνική τους διάθεση …απαντώ:
Σαφώς ο Αγ. Αθανάσιος, το πανέμορφο αυτό χωριό του Δήμου Δίρφυς – Μεσσαπίων είναι …απείρως γνωστότερο απ’ τις …Βρασιές, την Μηδέα ή την Μαγούλα! Χαίρετε!..
Με δεδομένη, λοιπόν, τη ρομαντική διάθεση, την ενθάρρυνση των υπεύθυνων της εφημερίδας και τον λαογραφικό προσανατολισμό που θέλω να δώσω στο σημερινό σχόλιο (…άρθρο …βαριά έκφραση), αποσπώ παραγράφους απ’ το προσωπικό «συναξάρι» «Το Άθλημα των Ατάκτων», που αποκαλύπτει λυρικές, γλαφυρές στιγμές και μια γοητευτική διάχυση σ’ όσους θα ήθελαν να μας παρακολουθήσουν:
«Το πέρασμα στη μετεμφυλιακή Ελλάδα βρίσκει και τον Αγ. Αθανάσιο, κοινότητα τότε που μόλις έχει αποδεσμευτεί απ’ την κηδεμονία αυτής του Πάλιουρα τραγικό απολίθωμα μιας σκληρής και ανελέητης εποχής, όπου οι «προσαγωγές» ανθρώπων, που εικάζεται ή εκφράζουν φίλια αισθήματα για τον «αριστερό» χώρο, αποτελεί μια καθημερινή πρακτική των τοποτηρητών της τάξης της Δεξιάς, αυτόκλητων επιτιμητών των πάντων που ευαγγελίζονται την «κάθαρση» απ’ την Ρούσικη προπαγάνδα. Οι νεολαίοι εκείνης της εποχής, περίπου στις αρχές της 10ετίας του ’50, όπως μου εξιστορεί ο φίλος Θανάσης Χασάνδρας, ισχυρός «κρίκος» στην ποδοσφαιρική ομάδα των «ατάκτων», δημιουργούν αυτοσχέδιους ποδοσφαιρικούς χώρους μικρών διαστάσεων και χειροποίητες μπάλες αξιοποιώντας και αναψυχόντας τον ελεύθερο χρόνο τους. Το κοπάδι, το καρόκι και το σχολείο για τους μικρότερους δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια για «εκδηλώσεις παιδιάς».
Αρχικά το «κάτω αλώνια» απ’ την πριονοκορδέλα του Τσεντρέ μέχρι την οικοπεδική ιδιοκτησία του Νίκου Σμπρίνη. Ύστερα τα «πάνω αλώνια» απ’ τα σημερινά νεόδμητα «Κουτέικα» μέχρι τα περαιωμένα όρια των «Τσαμαρέικων» μια «τραγόμπαλα» δέχεται τις ανελέητες κλωτσιές μικρών και μεγαλύτερων, με στόχο να περάσει τη νοητή γραμμή των γκολπόστ, που οριοθετούνται από δύο «κοτρώνες». Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των ποδοσφαιρικών συναντήσεων, οι φωνασκίες, οι συχνοί καβγάδες και ο πετροπόλεμος!
Βασικό λοιπόν εξάρτημα, όπως και σήμερα, για ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου η μπάλα, «το αντικείμενο του πόθου» για κάθε επίδοξο εκπορθητή της αντίπαλης εστίας. «Μαζεύαμε…» μου λέει ο Θανάσης «τρίχες από γελάδια …που άλλαζαν τρίχωμα την Άνοιξη, τις βρέχαμε και έσφιγγαν. Έτσι γινόταν ένα βαρύ κι ανθεκτικό τόπι. Άλλες φορές συγκεντρώναμε κουρέλια, τα πιέζαμε σε μια μάζα και τα δέναμε καλά με σπάγκο σε μια έκδοση «μπάλα – κοκορέτσι». Ύστερα οι βιοτεχνίες του ’50 και ’60 ανέδειξαν τη μπάλα με το «κορδόνι και το βυζί»!.. Φούσκωνες, φούσκωνες και στο τέλος έδενες το κορδόνι!..» Επιτέλους μια μπάλα που έκανε «γκελάκια», όμως να την «έτρωγες στη μάπα» …έβλεπες «αγγελάκια»!
Τα χρόνια πέρασαν, ο Ολυμπιακός Αγ. Αθανασίου …έγινε Αστέρας και πήρε την τελική του επωνυμία όταν μπήκε στα τοπικά πρωταθλήματα το 1975, σαν Α.Ο. Αγ. Αθανασίου…
Το τοπικό «ποδοσφαιρικό εγκόλπιο» του γράφοντος καταλήγει με την τελευταία ενότητα: ΔΕΚΑΕΤΙΑ 2000: «Μεταξύ φθοράς και …αφθαρσίας». Είναι το ολιστικό νόημα των καιρών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου