Α. Ο. ΧΑΛΚΙΣ 1967 «Η συγχώνευση…» …Μια πράξη ποδοσφαιρικής αιμομιξίας!

Δεν θα παραδεχόμουν εύκολα ότι ο τίτλος  προκαλεί και σοκάρει τούτη την εποχή, που ο εκχυδαϊσμός των πάντων και το πνεύμα ενός άκρατου σεξισμού έχει εισβάλει παντού, με την διάχυσή τους στις τοπικές κοινωνίες και σ’ όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας που καθοδηγεί και επιβάλλει η «media-κρατία». Είναι η κυρίαρχη αισθητική που αναπαράγεται, έχοντας σαν πρότυπο την γλώσσα της φυλακής, του στρατού, των γηπέδων…

Τιμώ και επαινώ δημόσια την συνδρομή των διοικητικών παραγόντων που σήμερα, σ’ ένα καταθλιπτικό περιβάλλον για τους παλιότερους αλλά και νεότερους, στέγουν και στέργουν τον πολυπαθή σύλλογο.

…Έφυγαν διάβασα νωρίτερα και πριν τη λήξη της αναμέτρησης στον τελικό Κυπέλλου με την Δροσιά οι Χαλκιδέοι φίλαθλοι!..

Α. Ο. «Χαλκίς»…

Πρόκειται για «επαναφορά», για μια άζωη ύπαρξη …μεταξύ λαογραφικού μύθου και κάποιας δοξασίας …μια μεταλλαγμένη μορφή του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ποδοσφαιρικού συλλόγου, που μόνο στη «Νέκυια της Οδύσσειας» έχει θέση, αν θέλαμε μυθική και επική διάσταση στα υφιστάμενα…

Μετά από τρία χρόνια συλλογής στοιχείων, έρευνας, μελέτης, ανάλυσης και αξιολόγησης όσων πληροφοριών έφθασαν στα όρια της διακριτικής ευχέρειας σε προσωπικό επίπεδο, γράφω σχετικά:

«Ήταν μια ανούσια ποδοσφαιρική πράξη τούτη η «συγχώνευση» που μας προέκυψε στα 1967, με την εκπεφρασμένη βούληση της τότε «Χούντας» του υφυπουργού Αθλητισμού της εποχής Κώστα Ασλανίδη και την «προπαγανδιστική» τακτική κάποιων τοπικών παραγόντων, για το ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής.

Ήταν η αχρείαστη, σε μια περίοδο όπου τόσο ο «Εύριπος» όσο κυρίως ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστούσαν στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, με πλασαρίσματα και οι δύο απ’ την 6η θέση της βαθμολογίας και πάνω. Το γήπεδο γέμιζε. Οι εξέδρες έσφυζαν από ρυθμό και ενθουσιασμό. Αν μη τι άλλο «οι εμπνευστές αυτού του σχεδίου» πέτυχαν σε πρώτο στάδιο την συρρίκνωση του χαλκιδέικου ποδοσφαίρου, ενώ η συνέχεια με την πάροδο των δεκαετιών επέφερε τα δεινά της. Αστάθεια, υποβιβασμοί, διασυρμοί μέχρι τις μέρες μας. «Πτωματικός δότης» για Λήλα Βασιλικού (2005) και ανάλογη «απόπειρα» με τη νεοεμφανισθείσα, μονοετούς δυναμικής διάρκειας Α.Ε. Χαλκίδας «αλά Π. Τερτίπη» (2009).

Εκείνη την περίοδο του ’67 κάποιοι κοντόφθαλμοι, παρερμηνεύοντας τις «κόντρες» των δύο χαλκιδέικων συλλόγων, σαν στοιχείο νοσηρότητας ή παθογένειας αν προτιμάτε και όχι άμιλλας και ευεξίας, έφθασαν μέχρι την «αυλή» του Ασλανίδη! Προφανώς ο «υπουργός» έδωσε εντολή στον στρατηγό της Σχολής Πεζικού και αυτός με τη σειρά του διέταξε τα διοικητικά συμβούλια των δύο συλλόγων να πάρουν αποφάσεις υπέρ της συγχώνευσης. Οι γενικές συνελεύσεις των δύο συλλόγων έπρεπε να επικυρώσουν τις αποφάσεις των διοικητικών συμβουλίων. Μάλιστα ο στρατιωτικός διοικητής της Σχολής έστειλε και κάποιον συνταγματάρχη να εποπτεύσει τις διαδικασίες, να «διευκολύνει» και να «εκμαιεύσει» …έστω και με «καισαρική» το ΝΑΙ!..

Στον «Εύριπο» υποδέχθηκαν λέγεται με ζητωκραυγές τη νέα κατάσταση, στον Ολυμπιακό όμως η δυσφορία ήταν έντονη. Ο Δημήτρης Δεμερτζής, «Γραμματικός» τότε του Ολυμπιακού, σχεδόν απέπεμψε τον «εντολοδόχο» του στρατιωτικού διοικητή, μπρος στον κίνδυνο και το φόβο να υποκύψει η Γενική Συνέλευση. Συνελήφθη  και ακολούθως πέρασε Στρατοδικείο!..

Για μένα που ερεύνησα το θέμα και για τον περισσότερο φίλαθλο κόσμο υπήρξε μια «ανίερη» ποδοσφαιρική πράξη για το τοπικό ποδόσφαιρο. Δύο υγιείς ποδοσφαιρικές δυνάμεις του τόπου εκείνη την εποχή, δεν είχαν λόγο να συνενωθούν και μάλιστα με την επιβολή ανελεύθερων πρακτικών, χωρίς την στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, που υπαγορεύει η θέληση των πολλών.

…Δύο αδέλφια σε μια πράξη ποδοσφαιρικής «αιμομιξίας»!..