Το θέμα αυτού του editorial μου προέκυψε ξαφνικά και ομολογώ απρόσμενα, τη στιγμή που η κύρια και καίρια θεματολογία των ποδοσφαιρικών και αθλητικών δρώμενων αυτής της περιόδου έχει να κάνει με την προσπάθεια των ομάδων, απ’ τον Ηρακλή Ψαχνών στο ποδόσφαιρο και τους χαλκιδέικους συλλόγους στο μπάσκετ και στις αντίστοιχες Γ’ Εθνικές μέχρι τα όσα συμβαίνουν (όχι και τόσο αισιόδοξα) σε πιο …τοπικό επίπεδο… Σίγουρα, όμως, το «ερέθισμα» που μου έδωσαν οι πιτσιρικάδες στους τελικούς του πρωταθλήματος Νέων της Εύβοιας την περασμένη εβδομάδα, αλλά και όσα «αλίευσα» εκεί από …άσχετη (έτσι ακριβώς) «πηγή» για γεγονότα που έχουν λάβει χώρα και έχουν μεγάλη συνειρμική σχετικότητα με όσα συνέβησαν από Ληλάντιους και Νεοχωρίτες, με προβλημάτισαν και με αναγκάσαν να κάνω «ντρίμπλα» με …ελιγμό στην επικαιρότητα...
«Μπες, πήγαινε στο κόρνερ και …πέφτε τραυματίας!» ήταν εντολή που έδωσε προπονητής (ξέρει αυτός…) σε πιτσιρικά (την ακολούθησε κατά γράμμα κι …εκνευριστικά), όταν τον περνούσε αλλαγή στα …τελευταία λεπτά (μιλάμε για πολύ …ειδική αποστολή και εποικοδομητικό ρόλο). Σίγουρα η σκοπιμότητα αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του ποδοσφαίρου, πολλές φορές χρειάζεται και …ειδική εκμάθηση στον πρωτοεμφανιζόμενο, αλλά καλό είναι (ειδικά όταν μιλάμε για μικρές ηλικίες) να γίνεται όταν πρέπει και αξίζει, όχι σε επίπεδο που δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτα πέραν από μια αχρείαστη και ανώφελη πρόσκαιρη επίτευξη του στόχου (βαθμολογικού κυρίως). Και πώς το σκέφτηκε δηλαδή ο εν λόγω προπονητής που το είπε στον παίκτη του, σε αγώνα ερασιτεχνικού επιπέδου; Θα ‘χανε το Κύπελλο, την καταξίωση στο …τοπικό και θα έχανε πολλά χρήματα αν δεν νικούσε η ομάδα του; Τί κερδίζει στην τελική ο πιτσιρικάς (που είναι και το ζητούμενο); Μαθαίνει έτσι ποδόσφαιρο και να έχει …αθλητική συμπεριφορά; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις κι αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να προσέξουν παράγοντες και προπονητές, αν θέλουν να ελπίζουν σε σωστή και προσοδοφόρα νοοτροπία απ’ τους παίκτες, που πρόκειται μάλιστα να αποτελέσουν τη «συνέχεια»…
Στους τελικούς, τώρα, και κυρίως στον μεγάλο, παρατηρήθηκαν παίκτες να επηρεάζονται απ’ όσα άκουγαν (σαν παρότρυνση) απ’ την κερκίδα (και μάλιστα από «δικούς του»), παίκτες να …χτυπούν ηθελημένα «στο ψαχνό», επηρεασμένοι απ’ την γενικότερη ατμόσφαιρα απαίτησης για νίκη και τίτλο.
Και διερωτώμαι… Πιο είναι σημαντικότερο; Μία νίκη, ένας τίτλος ακόμα ακόμα ή να απορροφούν οι μικροί ποδοσφαιριστές («σφουγγάρι» γαρ) τη σωστή νοοτροπία αντιμετώπισης και αγωνιστικής διαχείρισης των παιχνιδιών, με γνώμονα την ουσιαστική ατομική (και συνολική) βελτίωσή τους; Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις το …δέντρο κρύβει το δάσος;
Μήπως είναι ώρα και μάλιστα …βολική να ασχοληθούν οι άνθρωποι των ομάδων και δη οι προπονητές πιο υπεύθυνα, ώριμα, έχοντας τον απαιτούμενο καταρτισμό, σοβαρά και πάνω σε υγιείς βάσεις με την Υποδομή και το νέο «αίμα». Αυτού που θα έρθει να αντικαταστήσει το …παλιό, με σκοπό να «ιάνει» και όσες το τελευταίο ασθένειες έχει, όχι να τους τις …μεταβιβάσει. Γιατί το παιδί και το σκυλί, όπως τα μάθεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου