Θα πρέπει να καταδυθούμε στα τρίσβαθα της ιστορίας του ποδοσφαίρου μας, για να ανακαλύψουμε τις προγονικές ρίζες του Απόλλωνα Σμύρνης, που πρόσφατα ήρθε να συναντήσει στην κρισιμότερη ίσως καμπή αυτού του πρωταθλήματος τον Ηρακλή Ψαχνών, ενώ σήμερα που γράφεται τούτο το αφιέρωμα για το πάλαι ποτέ ακμαίο και ένδοξο ποδοσφαιρικό συγκρότημα της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» των δεκαετιών του ’60 – ’70 και ’80, το αποτέλεσμα αυτής της αναμέτρησης δεν είναι γνωστό.
Δέος σε καταλαμβάνει για το ένδοξο παρελθόν αυτής της ομάδας, που η μνήμη συντρίβεται στην ανεμολήθη ενός αιώνα και ενός τετάρτου ποδοσφαιρικής ιστορίας. Ταυτόχρονα η θλίψη της σύγχρονης ιστορίας, που κατατάσσει τον ιστορικό Απόλλωνα στα ανούσια, τ’ ανυπόληπτα και τ’ ανευλαβή!
Το πάθος για την ιστορία του ποδοσφαίρου, στον κόσμο, στην Ελλάδα και στην Χαλκίδα, μέσα απ’ την διαδρομή των δεκαετιών απ’ το 1920 και μετά, πλήρως με διακατέχει και με καθοδηγεί στην αναζήτηση στοιχείων για τον ιστορικό σύλλογο.
Ένας σύλλογος που ανιχνεύεται στις αρχετυπικές ρίζες του ποδοσφαίρου μας. Στα 1890 (!) και στα ευημερούντα τότε Μικρασιατικά παράλια. Στην ξακουστή, πλούσια και αρχοντική Σμύρνη. Ήταν ακόμη ο Πανιώνιος και στην Πόλη ο «Ήφαιστος» και η «Πέρα Κλουμπ» …προγιαγιά της ΑΕΚ Αθηνών. Γιατί τότε η «Ελλάς» μεταξύ του τουρκικού φεσιού και του φράγκικου ημίψηλου δεν υπήρχε ποδοσφαιρικά! Εκεί στα 1908 βρίσκουμε τον Παναθηναϊκό ως Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών αρχικά και μετέπειτα ως Πανελλήνιο Ποδοσφαιρικό Όμιλο και τον Ολυμπιακό «εγγονό» του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς και του Πειραϊκού Συνδέσμου.
Μέχρι τότε η προηγμένη για την εποχή Μικρά Ασία έδινε παραστάσεις επίδειξης στην Μητρόπολη του Ελληνισμού, μέσον του Απόλλωνα Σμύρνης στο ποδόσφαιρο, ενός Απόλλωνα που επανιδρύεται μετά την Μικρασιατική καταστροφή στην Αθήνα και εγκαθίσταται ποδοσφαιρικά στην Ριζούπολη.
Απ’ την αποχή του Γεωργίου Γάσπαρη στα χρόνια του Μεσοπολέμου περνάμε μεταπολεμικά στην θρυλική γενιά του Μπάμπη Σεραφείδη, του Γιάννη Χολέβα και του Γιώργου Καμάρα. Και ύστερα, την δεκαετία του ’60 πολύ μεγάλοι παίκτες που έπαιξαν και στην Εθνική Ελλάδας. Οι σπουδαιότεροι αυτών, ο Βασίλης Μαστρακούλης, ο Αντώνης Δερμάτης και ο Αριστείδης Καμάρας και ύστερα την δεκαετία του ’70 ο Βασίλης Κυριακού, ο Γιώργος Ράμφος και ο Λευτέρης Πουπάκης. Ύστερα το ’90 και το 2000, εποχές μεγάλης κατάθλιψης για το προσφυγικό ποδοσφαιρικό σωματείο…
Όλα αυτά όταν στην Χαλκίδα και …στα 1920:
«Εις την πλατείαν Συντάγματος (Τζαμιού) μαθηταί τινές του Γυμνασίου ασκούνται (!) εις την ποδοσφαίραν. Το άθλημα τούτο επιτάσσει ρωμαλαιότητα, ευστροφίαν πνεύματος συνδυαζομένην μετά ταχύτητας. Μετά την περιοίκων παρακολουθούνται και υπό άλλων φιλοπερίεργων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου