Στο βιβλίο μου για το χαλκιδέικο ποδόσφαιρο, με τον τίτλο «Η μνήμη δακρύζει», που προσπαθώ εδώ και ένα σχεδόν χρόνο –σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς- να εκδώσω, ο Μπάμπης Κουσκούτης παίρνει περίοπτη θέση στην χορεία των μεγάλων παραγόντων που ανέδειξε ο τόπος και ο χώρος απ’ την εποχή του 1920, των …πρωτοπόρων που έφεραν το άθλημα στην Χαλκίδα, του Τάσου Περγόπουλου, του Σπύρου Δριτσαλόπουλου (Μπόλαρης) και του Γεωργίου Μιχαηλίδη, σε διαζευκτική και όχι κατ’ ανάγκη ενωτική συσχέτιση μεταξύ τους, σ’ ένα τρισέκδοχο που ανάγεται στα όρια του θρύλου…Σε διάρκεια τείνει να καταρρίψει το ρεκόρ του θρυλικού μεταπολεμικού προέδρου της Προποντίδας, Ιωακείμ Στράτου. Αυτός ο χώρος της ποδοσφαιρικής Προποντίδας ανέδειξε μια σειρά σπουδαίων παραγόντων, που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια της παρουσίας και προσφοράς τους όχι μόνο στο χαλκιδέικο ποδόσφαιρο, αλλά γενικότερα στο ευβοϊκό. Ιδρυτής και πρόεδρος του ιστορικού σωματείου ο Ιωάννης Παπαγρηγορίου και ύστερα ο Ιωακείμ Στράτος, ο Θρασύβουλος Κεϊσόγλου (κλωστοϋφαντήριος), ο Θεμιστοκλής Χαλκιάς, ο Γιάννης Πολυκαρπίδης, ο Τηλέμαχος Κώτσαρης και πολύ άλλοι.
Προσπαθώ να καταγράψω και νομίζω ότι τα καταφέρνω, στοιχεία του χαρακτήρα και γενικότερα της προσωπικότητας ενός ακόμη ποδοσφαιρικού παράγοντα, που με την εμφάνισή του λίγο πριν τη δεκαετία του ’90 και κυρίως στο ξεκίνημα και μετά απ’ αυτήν, «ταράζει» τα ποδοσφαιρικά …ύδατα ετούτης της πόλης. Τολμά να τα βάλει αυτή την περίοδο με τον Χρήστο Φεφέκο, που διατηρεί …παπικές εξουσίες στην διαχείριση των ευβοϊκών ποδοσφαιρικών ζητημάτων!
Η αγαπημένη του Προποντίδα υπεράνω σχέσεων, συμμαχιών και φιλιών. Συγκρούσθηκε μ’ όλους σχεδόν τους «επιστήθιους» φίλους και «Προποντιδέους», τον Μπάμπη Ζαζάτη, τον Γιώργο Αλεξάνδρου που τον αποκάλεσε «πέμπτο φαλαγγίτη» εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ενώ τα «τσούγκρισε» και με τον Πάνο Βενιζέλο και αργότερα τον Γιώργο Πίσχινα και τον Γιάννη Παπακωνσταντίνου.
Ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε την «στρατολόγηση» ικανών στελεχών στο μέτωπο κατά του Φεφέκου το 2003 και έχει σημαντικό μερίδιο στον θρίαμβο της επικράτησης της «άλλης άποψης» για τα Ενωσιακά.
Ένα αποσπασματικό δείγμα των όσων αναφέρονται και περιγράφονται σ’ αυτήν την ιδιαίτερη προσπάθεια και συνεχίζω: «Επίμονος, ασυμβίβαστος και αδιάλλακτος σε ζητήματα τάξης και ηθικής, όπως ο ίδιος βέβαια τα ερμήνευε και τα πίστευε. Κάποιοι του προσάπτουν τον χαρακτηρισμό του «δογματικού», που αρέσκεται στην αποδοχή των συνωμοτικών κανόνων κάθε «ομοϊδεατικής ομάδας»…
Σκληρός, άκαμπτος και αποφασιστικός στις συνελεύσεις και στα συμβούλια, με θέσεις που φαντάζουν αιρετικές στα «κοπαδιάρικα» ακροατήρια, που «βολεύονται» γι’ αυτόν με τον χαρακτηρισμό του «ιδιόρρυθμου» και «αντιδραστικού»… Μονήρης και ιδιαίτερα επικριτικός σε «αγελαίες» συμπεριφορές, όπου «παίζονται» ποδοσφαιρικά συμφέροντα… Ισοπεδωτικός σε κοντόφθαλμες αντιλήψεις. Άνοιγε μέτωπα μπρος σε κάθε μορφή ποδοσφαιρικής εξουσίας, που αυθαιρετεί, παραπλανά, εξαναγκάζει και κάπως έτσι «έβαλε χέρι» και στην «παράγκα», όπως ο ίδιος κατονόμαζε τα συμβαίνοντα στον ποδοσφαιρικό χώρο μέρες του ’90 και προς το τέλος αυτής της δεκαετίας.
Με αταλάντευτες, τέλος, θέσεις και απόψεις, προκειμένου να εδραιώσει την δική του ιδεολογία και μεθοδολογία και να προστατεύσει τα συμφέροντα των «ροζομπλού». Ευφυής και αποτελεσματικός. Οι επιλογές του βασίζονται στις αρχές του προοδευτισμού. Στρατηγική, μέθοδος και σχεδιασμός».
Σαφώς δεν είναι ένας …εύκολος άνθρωπος. Ας το προσέξουν αυτό οι άνθρωποι του ΑΟ Χαλκίς. Και ας τον εμπιστευθούν. Σίγουρα θα έχουν να επωφεληθούν από ενδεχόμενη παρουσία του στα διοικητικά ζητήματα της ομάδας.
Γράφει ο Θανάσης Κούτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου